Hoe het voor mij begon

Op 13 juli 1996 kwam tante Corrie Verkleij (mijn buurvrouw) me roepen om aan de telefoon te komen. Er was een engels sprekende vrouw aan de telefoon waar ze niet mee kon converseren. Het bleek zr Catharine Nakatudde te zijn. Ze was vanuit Oeganda op doorreis naar Amerika en had een halve dag over. De stichteres van haar convent, wist ze, kwam uit Hazerswoude en haar achternaam was Verkleij wist ze ook. Ze wilde graag een bezoek brengen aan haar geboorte huis. En dat was hier, hoeve Aurora in Hazerswoude Rijndijk. Vanuit Haarlem kwam ze  naar Leiden waar ik haar van de trein haalde, een blije donkere zuster in een helder blauw habijt. Na een bezoek aan de kerk hier vlakbij, een kopje thee, veel gepraat, een paar foto’s en enkele prayers heb ik een zeer gelukkige non met de auto teruggebracht naar haar hotel in Haarlem. In het pre-E-mail tijdperk viel het niet mee contact te houden. Nico Wesselingh

Witte zuster in donker Afrika

Na het overlijden van onze moeder, Jo Wesselingh, de jongste zus van Aagje Wesselingh, kwam bij het ordenen van de nalatenschap een behoorlijk aantal brieven uit Oeganda te voorschijn. Na wat speurwerk bleken in het moederhuis van de Witte Zuster in Boxtel nog meer brieven te zijn. Voldoende materiaal om een boek te schrijven over het leven van een missiezuster. In 2006 zochten wij contact met Catharine (Cate) Nakatudde. Wij wilden de Bannabikira zusters (Daughters of Mary) in Bwanda bezoeken om te zien wat er van het werk van Cato Verkleij en Aagje Wesselingh  geworden was. Overweldigd door de gastvrijheid van de zusters aldaar en de manier waarop de huidige Oegandese zusters zowel Aagje als Cato in ere houden hebben we  een fonds gestart dat die nagedachtenis ook in Nederland levend houdt. We zamelen gelden in om het werk daar voort te zetten.  Riet Nouwens en Joke Linders